Sterren uit de hemel
Voorschoten
Duivenvoorde was afgelopen zaterdag het podium voor jonge, talentvolle musici uit Japan en Nederland. Een negenkoppig gezelschap van Japanse toptalenten en prijswinnaars van het Nederlandse Prinses Christina Concours brachten hun kunsten ten gehore.
De lucht betrekt als de smaakmakers van het kasteelconcert op de foto worden gezet, een slecht voorteken? Qua weer wel, langzaam begint het te regenen en de jonge talenten en hun wat oudere toehoorders stromen naar binnen, naar de Marotzaal. Een zaal waar organisator Henri Boshouwer Kroet goede herinneringen aan heeft: 'Het is een prachtige zaal met een geweldige akoestiek. Het geeft het concert een intieme sfeer.' Dat het een mooie locatie is voor een concert, ook dat de musici niet de eerste de beste zijn, is bekend. De avond is uitverkocht. Vlak voor aanvang komen er toch nog mensen kijken of er nog kaartjes zijn, ze worden vriendelijk de deur gewezen.
Om acht uur `s avonds en de zaal zit vol. Boshouwer Kroet leidt de avond in, daarna neemt Jochem van Eeghen, directeur van het Prinses Christina concours het stokje van hem over. Hij praat de avond aan elkaar. Een programma met een Japanse tint wordt door hem aangekondigd. Niet zo gek als je bedenkt dat vier van de negen musici uit Japan komen. Ari Suzuki, Seiya Ueno, Machiko Shouju en Shou Asano zijn naar Nederland gekomen om met de Nederlandse talenten te spelen. Het is dan ook één van de gasten die het spits afbijt, Shou Asano. Gehuld in een traditioneel Japans gewaad met een al even traditioneel instrument, de Shamisen, begint hij te spelen. Even wennen voor het publiek is het wel, het banjo-achtige tokkelinstrument. Toch klatert het applaus na het slotakkoord door het eeuwenoude kasteel.
Vervolgens worden stukken van Chopin, Schumann en Bruch gespeeld. Alles natuurlijk met een inleiding van Van Eeghen die het publiek met zijn verhalen net iets verder de muziek in weet te slepen. Steeds weer klinkt er een overdonderend applaus en steeds weer komen de toonkunstenaars terug en nemen, nog ietwat onwennig, het huldebetoon in ontvangst.
Modern
Na een kleine pauze van is de zaal weer gevuld. Zoals het het concert Japans begon, is ook het eerste stuk na de pauze van Japanse origine. Toch is het totaal anders, in plaats van traditionele muziek wordt nu Voice van Takemitsu ter ore gebracht, een moderner stuk. Daarna wordt weer de Westerse muziek in gedoken. Een fluitkwartet van Mozart, een stuk van Rachmaninov en de Rapsodie Nègre van Poulenc worden met hartstocht gespeeld. Vooral de Nederlandse Steven Bourne (cello), Barbara Boeters (viool) en Dana Zemtsov (altviool) gaan helemaal op in hun instrument.
Het programmaboekje is afgewerkt maar er volgt nog een toegift. De jonge klarinettist Timo Tromp neemt het woord: 'Het leek ons leuk om nog iets met z`n negenen te spelen. We spelen een compositie die speciaal voor ons, in deze bezetting, is aangepast door een Japanse componist.(Eichi Tada)'. Alle talenten maken nog één keer hun opwachting voor het slotstuk, een swingende finale waar de klassieke instrumenten makkelijk samengaan met de traditionele shamisen. Dan is het afgelopen, klinkt nog éénmaal een klaterend handgeklap wat uitmondt in een staande ovatie.
Trots
Zichtbaar trots lopen Boshouwer Kroet en Van Eeghen de zaal uit. 'Het is een prachtige locatie, zeker voor de Japanse musici.' weet Van Eeghen te vertellen. 'Toen ze hier aankwamen keken ze hun ogen uit, kastelen als hier zijn er niet in Japan.' Ook pianist Tobias Borsboom (19) vindt Duivenvoorde een mooie plek om op te treden: 'Dit is een mooie zaal en ook het publiek is erg leuk. Het is wel apart dat je in een week tijd zo kan optreden, vorige week zaterdag hebben we elkaar pas ontmoet. We hebben veel gestudeerd. Iedere ochtend begonnen de repetities om kwart over negen, die duurden soms wel tot half acht `s avonds.' Als het publiek weer naar buiten gaat is het droog en donker. De sterren zijn van de hemel gespeeld.
|
